சில ரோஜாக்கள்

கெளரி,

மீண்டும் ஒரு நிழல். உனையொத்த நீள்வட்டச் சிறுமுகம் கொண்ட பெண்ணொருத்தி தனது இருசக்கரவாகனத்தில் நான் திரும்பும் சாலைச்சந்திப்பில் என் நகர்வை ஊடறுத்து வாகனம் வளைத்துக் கடந்து செல்கிறாள் இன்று. இந்த மஞ்சள் முகத்தில் கூந்தலின் கடையோரச் சிறுமுடிகள் காற்றில் வளைந்து பின் அடங்குகின்றன. விழிவிரியும் தாடிக்காரன் குறித்த குறும்புன்னகையொன்று அவளுக்கும் அரும்புகிறது. ஒளி கடந்து சென்றபின்னர்தான் உடலெங்கும் மனமெங்கும் கண்ணெங்கும் நிறைகிறது இருள். பிறகு அந்தக்கணத்தில் உறைந்திருக்கிறேன். அந்த இருளில். அந்த நிழலில்.

கூந்தல் அசைய வாகனத்தில் செல்லும் உனது சித்திரம் கூட எனது கனவுகளின் ஒன்றென்றுதான் நினைக்கிறேன். புதிய இருசக்கர வாகனம் குறித்த உனது மகிழ்வின் நாட்களிலிருந்து அந்தச் சித்திரத்தை எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். பிறகு எப்போதோ திரைப்படத்தில் ஒரு நடிகையின் சாயலில் உன்னைப்பொருத்தி இருக்கக்கூடும். பிறகு போத இரவுகளின் நிழலுருவங்களில் ஒரு நாள் நீ என் அறையின் வெளிச்சத்தை அறுத்து என்னைக் கடந்து சென்றிருக்கக்கூடும். பிறகு எப்போதைக்குமான நினைவாக அது உருவாகி நிலைத்திருக்கிறது. இத்தனை ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு யாரோ ஒரு பெண் மீண்டும் அங்கே என்னை அழைத்துச் செல்கிறாள். ஆனாலும் எத்தனை கனவுருவங்கள் எத்தனை நிழல்கள் ஒன்றின் மீது ஒன்றாக உருகி இறுகி அலையரித்த பாறையின் தீவிரத்துடன்.

நினவிலியில் ஆழத்தின் உன் முகத்தைப் பதியவைத்துப்போயிருக்கிறாய். போத இரவொன்றில் நண்பர்களிடம் சொன்னதை மீண்டும் நினைவூட்டிப்பார்க்கிறேன். இன்னதை இன்னார் இன்ன காலத்தில் இன்ன நோக்கத்தில் செய்தார்கள் என்பதான எந்த ஒரு கணிதச்சமன்பாடுகளும் மனிதர்களுக்குக் கிடையாது என்று தோன்றுகிறது. முன்னொரு இரவில் இதே நகரில் ஒரு வாணவேடிக்கைத்திருவிழா விட்டுத் திரும்பும் வழியில் என் முன்னால் சென்ற தம்பதிகள் இப்படித்தான் எனக்குள் எதோ ஒரு குமிழியை உடைத்துவிட்டுப் போனார்கள். அன்றும் குடித்திருந்தேன். அதிகளவு அல்ல. மிதமாக. ஆனால் நெஞ்செலும்பில் அழுகை தொக்கி நிற்கிறது. இத்தனைக்கும் அப்பெண் அணிந்திருந்தது ஜப்பானிய மரபு உடை. பின் பக்கம் வண்ணத்துப்பூச்சியொன்று இடுப்பை வளைத்துக் கட்டிப்பிடித்திருப்பது போன்ற அழகான வடிவம் இவர்களுடைய மரபு.

ஏன் உடைந்தேன் எனத்தெரியவில்லை. பொதுவாக நான் என் குமிழிகளைப் பத்திரப்படுத்திக்கொண்டவன். என் பனிக்கட்டிச்சுவர்கள் மிகவும் உறுதியானவை. மிகச்சில தருணங்களில், மிகவும் அந்தரங்கமான மிகவும் நம்பிக்கைக்குரிய மனிதர்களிடம் மட்டும்தான் இந்தச்சுவர்கள் நெகிழ்ந்திருக்கின்றன. மிகவும் மரியாதைக்குரியவர்களிடம் மட்டும்தான் இந்தக் குமிழிகள் உடைந்து தழுதழுத்த குரலில் பேசியிருக்கிறேன். மிகு போதையும் மிகு நம்பிக்கையும் இருக்கும் இடங்களில் மட்டுந்தான் என் கண்ணீர்பெட்டகங்களைத் திறந்திருக்கிறேன். ஆனால் அன்று அந்தப்பொது இடத்தில் உடனடியாக ஒரு மடி தேவைப்பட்டது. சாய்ந்து அழ ஒரு தோள். ஆதரவாகப் பற்றிக்கொண்டு தன் கைகளில் என் கையொன்றைப் பற்றிக்கொள்ளும் கரங்கள் தேவைப்பட்டது. மிகுந்த கூருணர்வுடன் உடைந்த கண்ணாடிச்சில்லுகளைத் தொகுத்துக்கொண்டு சிதறிவிடாமல் வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.

இதோ ஒராண்டுகள் கடந்திருக்கிறது. அடுத்த வெயில் காலம் நடந்துகொண்டிருக்கிறது. அதே நதிக்கரையில் அதே வானவேடிக்கைகள். அலுவல் விட்டுத் திரும்பும் வழியில் குறித்த ரயில் நிலையம் கடக்கும்போது இறங்கவிரும்பும் கால்களைக் கட்டுப்படுத்திக்கொள்கிறேன். வானவேடிக்கையின் பாலங்களைக் கடக்கும்போது குதித்துவிடும் ஆசையைக் கதவுகள் தடுக்கின்றன. யோசித்துப்பார்த்தால் அன்றுதான் அந்த நதிக்கரைக்கு கடைசியாகச் சென்றதென்பது உறைக்கிறது. உன்னை நினைவூட்டும் காலங்களிலிருந்து இடங்களிலிருந்து பொருட்களிலிருந்து விலகியோடிக்கொண்டிருக்கிறேன். மேலும் புதிய படிமங்களை உருவாக்கிச் செல்கிறது நினைவுகளின் நதியலை.

இன்றைய பெண்ணின் வசீகரம் சற்றே மாறுபட்டது. உடைதல் இல்லை இதுவென உடனே தெரிந்துவிட்டது. இது ஒரு வித கொண்டாட்டம். திருவிழாவை தோளமர்ந்து பார்க்கும் குழந்தையின் குதூகலம். தலையில் பஞ்சுமிட்டாய் உரசும்போது நிமிரும் தந்தையை குனிந்து பார்த்து புன்னகைக்கும் குழந்தையின் குறும்புச்சிரிப்பு. காலம் தன் பனித்துளிகளை முகத்தில் விசிறியடிப்பதைப்போன்ற ஒரு சிறு ஆசுவாசம். பிறகு நான் தவறி வாழ்வின் நிஜங்களுக்கு வந்து விழுகிறேன். பெரு நகரத்தில் பேசுவதற்கு ஆளில்லாத பெருந்தனிமை. ஏற்றுக்கொண்ட தண்டனைகளின் பெருந்தன்மைத்தன்மை ஆடிகள் உடைந்து சுயநலங்கள் எட்டிப்பார்க்கும் தருணம். விடுமுறை நாட்களுக்குக் காத்திருக்கும் அடிமைகளின் ஆயிரம் கால் ஓட்டம். நின்று ஆசுவாசம் கொண்டு போதங்களைச் சந்தித்து தன்னிலை அழிந்து இரவுகளை அரற்றிக்கடந்து முகந்தெளிந்து எழுந்து ஓடும் பெருஞ்சுழலின் அதிமுகங்கள். முந்தைய போத இரவில் வரிசையாக அழைத்தேன். இதுவரை என்னை ஆற்றுப்படுத்த விரும்பிய அத்தனைப் பெண்களையும். எல்லாக் கதவுகளையும் தட்டிச்செல்லும் தனிமையின் கரங்கள். மூன்றரை மணி நேரம் முன்னதாக இருப்பவர்களை நள்ளிரவு கடந்து அழைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன் என்பது உரைக்கவே இல்லை. மிகுபோதை. சிலர் திரும்ப அழைத்திருந்தார்கள். திரும்ப அழைக்காதவர்களுக்கு நன்றிகள். அவர்கள் எண்கள் நீக்கப்பட்டன. அவர்கள் இனி அழைக்கப்படமாட்டார்கள்.

உன்னை மீண்டும் அழைக்கவேண்டும் கெளரி. நீ திருப்பி அழைக்கப்போவதில்லை என்பது தடுக்கிறது. உன் எண்களை அழிக்கமுடியாது என்பது தடுக்கிறது. அழித்தாலும் உள்ளே பத்து எண்களும் அப்படியே இருக்குமென்பது தடுக்கிறது. ஆறு முறை அலைபேசி எண்களை மாற்றியிருக்கிறாய் இதுவரை. அறுபது எண்கள் அதன் வரிசையில் உள்ளே இருக்கின்றன. அழிக்க முடியாத எண்கள். அழிக்க முடியாத சொற்கள். அழிக்க முடியாத முகங்கள்.

போதங்கள் சிந்தனைகளை அறுக்கின்றன. ஏன் என்ற கேள்வியை சில நரம்புகளைப் போதங்களில் இழக்கிறேன். அந்த இழப்பு தேவையாயிருக்கிறது. நேர்மையின் தளைகளை அறுத்து நோய்மையின் ஊஞ்சல்களில் ஆடும் ஆசுவாசம் தேவையாய் இருக்கிறது. இந்நகரத்தில் மூன்றாண்டுகள். உன்நகரத்தில் ஆறரை ஆண்டுகள்.மேலும் ஆறு மாதங்கள். காலங்கள் அதிர்ந்து பறந்து விலகிச்சென்று தூரத்தில் உறைந்து நிற்கின்றன. மங்கலான ஒளியில் கண்சுருக்கி திரும்பிப்பார்த்து அதிர்ந்து போகிறேன். பிறகு தெளிவடைந்து புன்னகைக்கிறேன். மொழியை எங்கிருந்து அனுப்புவது. எங்கோ கடந்து போகிறவர்களை என்ன பேர் சொல்லி அழைப்பது.

நரம்புகளைச் சுண்டும் போதங்களை மூளைகளை மழுங்கடிக்கும் தருணங்களை உடல்தளர்ந்து அமரவைக்கும் புகைகளைத்தேடித் திரிகிறவர்களுக்கு நியாயங்கள் இல்லை. காலங்களின் பெருங்கிடங்கில் தவறவிட்ட சில தருணங்களைத் தீண்டி எடுக்கும் பெருந்துழாவலுக்கு காரணங்கள் தேவையில்லை. இறந்த காலத்தில் உறைகிறவர்களுக்கான சமாதானங்களை அன்பென்று மட்டும் கொள்ளலாம் ஆனாலும் அதன் தர்க்கங்கள் பிறருக்கானவை இல்லை. எந்தத்தருணத்திலும் திசைமாறிப்போக வாய்ப்பிருக்கும் பெரும்பாதையில் தன் தருணத்தில் நின்றுகொண்டிருக்கிறவர்களுக்குச் சொல்லப்படும் சமாதானங்களுக்கு எந்த அர்த்தமும் இல்லை.

முகங்களை விலகியோடும் தருணங்களை உருவாக்கிக்கொள்கிறேன். சொற்களற்று மௌனத்தில் ஆழ்ந்திருக்க விரும்புகிறேன். இசை உரத்து ஒலிக்கும் பேரறையில் கடிகாரஓசையைக் கவனித்துக் கேட்க விரும்புகிறேன். சிதறுண்ட கவனத்தை மீட்டெடுக்க வழிகளைத் தேடியலைகிறேன். மனிதர்களைக் கூர்கொள்ளுதல் ஒரு வழி. எதன் மீதும் கூர்கொள்ளாமல் ஆழ்ந்திருத்தல் இன்னொன்று. உடல் வருடும் காற்று தொலைவில் அசைக்கும் இலையின் ஓசையைக் கேட்க முயற்சிப்பது இன்னொன்று. கடலிரைச்சல்களிலிருந்து மனிதக்குரல்களைப் பிரித்தெடுக்க முயல்வது இன்னொன்று. ஆனாலும் அத்தனையும் நீயாக முகம் அணிந்திருக்கிறது. அசையும் இலையின் ஒலி என்றோ அமர்ந்திருந்த சரக்கொன்றை நிழலில் விழுந்திருந்த இலையாக இருக்கலாம். அலையோசையில் மிதக்கும் குரல் உன் குரலாக இருக்கலாம். கூர்கொள்ளும் மனிதர்களில் சில பெண்களுக்கு உன் கூந்தல் ஒதுக்கும் லாகவம் கைகூடிவருகிறாது. ஆழ்ந்திருத்தல் நீ அமர்ந்திருக்கும் சித்திரம் ஒன்றில்தான் என் கவனம் குவிந்திருக்கிறது.

இருபது மணி நேர விழிப்பின் பின்னும் நினைவு விரட்டும் ஒரு தந்திரம் இருக்கிறது. உறக்கம் இறைஞ்சும் விழிகளை எரியும்படி மடிக்கணினி திரைப்படங்களால் நிறைத்து ஆழ உறங்குமுன் பதறிவிழித்துச் சுடு நீர் ஊற்றி அலுவலுக்கு விரட்டும்போது, அலுவலின் கணங்களிலிருந்து வெளியேறும் சிறு ஆசுவாச சமூகவலைத்தள நிமிடங்களை விலக்கி ஆழ மூழ்கவைப்பதில் ஒரு சுயநலம் இருக்கிறது. கனவுகளற்ற ஓட்டம் உன்னிலிருந்து என்னைக்கொஞ்சம் தள்ளிவைக்கிறது. கனவுகள் குறித்த கதைகள் நம்பிக்கை ஊட்டுகின்றன. நம் கனவில் வருகிறவர்கள் நம்மை நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் எனும் கதையை நம்ப விரும்பவில்லை. என் முகமும் பெயரும் குரலும் வாசமும் உனக்கு மறந்திருக்கக்கூடும். தேவையற்ற நம்பிக்கைகள். தேவையற்ற கனவுகள். வெளியேறுதலின் முதற்படி கதவுகளை அடைப்பது. கதவருகே காத்திருப்பதிலிருந்து ஆயிரம் ஆயிரம் நாடகங்களின் வழி என்னை நானே கைபற்றி வெளி நடத்திச் செல்கிறேன். விலகுதலின் பாதைக்காக தேர்ச்சக்கரமென சிறுபுற்களை பிழிந்து உருளும் ஞாபகங்களுக்கு பலிவேண்டியிருக்கிறது. உடலைப் பலியாக்கும் வழக்கம் குறித்த கனவுகள் கடவுள்களாகக் காத்திருக்கின்றன. எரியும் விழிகளை உன் தேர்ச்சக்கரங்களுக்கு வைப்பேன். எரியும் உடலைச் சோர்ந்து விழும் அவயங்களைத் தேர்க்காலில் வைப்பேன். போத இரவுகளில் கனவுகளில் நடமாடும் முகங்களுக்கு என் சொற்களைப் பலிவைப்பேன். தேர் உருளட்டும் தன் பாதைகளைத் தானே உருவாக்கியபடி.

கெளரி, மனிதர்களின் ஞாபகம் அச்சமூட்டும் வானத்தின் நிரந்தரம். அது அங்கு இல்லை. ஆனாலும் அங்குதான் இருக்கிறது. அதில் உருவங்கள் இல்லை. ஆனாலும் உருவங்கள் உருவாகியிருக்கிறது. இதுவரை பலவித உருவங்களை தனக்குத் தோதான உருவங்களை அதே வானத்தில் இதுவரை பலகோடி பேர் பார்த்திருக்கிறார்கள். யாருக்கும் காட்டாத உருவங்கள். யாருக்கும் காட்டமுடியாத உருவங்கள். உருவங்களை நம்புகிறவர்கள் இருந்தார்கள். யாரையும் அழைத்து எந்த உருவத்தை வேண்டுமானாலும் வானத்தில் பார்த்ததாக சொல்லமுடிகிறது. அவர்கள் நம்புவார்கள். அதைக் காட்டமுடியாவிடினும், அவ்வுருவத்தை நிரூபிக்க முடியாவிடினும் இல்லாத வானத்தில் இல்லாத உருவங்களை நம்புகிறவர்கள் ஏற்கனவே இல்லாத உருவங்களைப் பார்த்தவர்களாக இருக்கிறார்கள். இணைகளின் நினைவு குறித்து இதே விதமாகத்தான் அறிந்திருக்கிறேன். உடையும் முன்னரே சொல்வார்த்தைகளை உடனிருப்பவர்கள் புரிந்துகொள்கிறார்கள். உணர்வுகளின் அழிவினை ஏற்கனவே அறிந்தவர்களும் அழிவதற்கு முந்தைய நிலையை ஒத்துக்கொள்கிறார்கள். நம் கண்ணீரில் பங்கெடுத்துக்கொள்கிறவர்கள் இன்னொரு காலத்தில் அதே உருவத்திற்காக அதே பாணியில் கண்ணீர்விட்டவர்களாக இருக்கிறார்கள். புதிய மனிதர்கள் புதிய முகங்கள் புதிய இளைஞர்கள் கிளம்பிவந்து மீண்டும் அந்தக்கண்ணீரை மீட்டெடுக்கிறார்கள். எழுதிவைத்தவன் ஏற்கனவே இந்த ஆழத்திலிருந்து மீண்டிருக்கக்கூடும் என்று நம்பி மேலேறும் ஏணிகளை வீசியெறிய வேண்டுகிறார்கள். பாதைகளை உருவாக்கித்தரவேண்டுமெனப் பாதைகள் உருவாகும் வழிகளைக் கற்றுத்தரவேண்டுமென வேண்டுதல்கள் வைக்கப்படுகின்றன. நான் அவர்களுக்குத் தேர்களை அறிமுகம் செய்கிறேன். அவற்றின் பலிகளை. அவற்றின் பெருஞ்சக்கரங்களை. பாதைகள் உருவாகிவிடும் என நம்பிக்கையூட்டுகிறேன். இறந்த காலங்களின் கதவுகள் பாறைகளாக மாறிவிட்டதென்பதை நினைவூட்டுகிறேன். ஒரே கதையை பல்வேறு மொழிகளில் எழுதும் இந்த நாடகம் என்பது புதிய மொழியுடையவர்களுக்கான தேர்களை அறிமுகம் செய்வதன் பொருட்டுதான் கெளரி.

பல்லாயிரம் மைல்களுக்கு அப்பால் கடந்துபோகும் ஒருநொடிப்பெண் எதையோ கிளறிவிட்டுப்போகிறாள். ஒவ்வொருமுறை வானம் பார்க்கும்போது இதன் மறுமுனையில் நீயும் பார்த்திருப்பதாக நினைத்துக்கொள்கிறேன். அல்லது வானம் பற்றிய நினைவின்றி தரைபார்த்துச் செல்லும் ஒரு பெண்ணாக. கடற்கரையோரங்களில் மறுமுனையில் அதே விடுமுறை ஞாயிறொன்றில் நீ நிற்கக்கூடும். அல்லது உனக்கு எதிர்த்திசையின் வேறு கடல்கள் போதுமானதாய் இருக்கலாம். தேய்பிறை நிலவில் இனி வளரட்டுமென நீ வாழ்த்திக் கையுயர்த்திய காலங்களைக் கண்டுகொள்கிறேன். நீ இன்று வாழ்த்த நேரமில்லாமல் இருக்கலாம். நிலாபார்க்கவும் மொட்டைமாடி அமர்ந்திருக்கவும் தேவையில்லாமல் இருக்கலாம். இடைவிடாத அலைபேசி ஒலிக்கும் இரவுகளைக் கடந்து வெகுதூரத்தில் இருந்து திருப்பித் திருப்பி அலைபேசியை எடுத்துப் பார்த்துக்கொள்கிறேன். ஒரு வேளை நான் விலகியிருக்கும் இணைப்புச்செயலிகளில் உன் குறுஞ்செய்திகள் எனக்காகக் காத்திருக்கலாம். அல்லது முடக்கப்பட்ட எனது பழைய எண்களுக்கு நீ குறுஞ்செய்திகள் அனுப்பியிருக்கக்கூடும். அல்லது அத்தனை எண்களையும் அழித்துவிட்டிருக்கக்கூடும். காலம் நீண்டு கிடக்கிறது. எதோ ஒரு கிளையில் பிரிந்து நீ புதிய எண்களை அடைந்திருக்கக்கூடும். உறைதலின் பொருட்டு நாடகங்களை நிகழ்த்தியிருக்கும் பிறழ்வின் கணங்கள் எல்லாருக்கும் அமையாது என்றே எண்ணவேண்டியிருக்கிறது.

இறந்தகாலம் ஒரு ஆபத்தான இடம் என்றாள் ஒரு நாயகி சமீபத்தில் பார்த்த திரைப்படமொன்றில். அறிபுனை திரைப்படம். குறிப்பாக நேரச்சுழல். நேரச்சுழல் திரைப்படங்களின் மீதான ஆர்வம் எங்கிருந்து வந்திருக்கும் என எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை. அவை நம்பிக்கையை ஊட்டுகின்றன. இறந்தகாலத்தவறுகளை திருத்தும் மனிதர்கள், எதிர்காலவழிகளை உருவாக்கும் மனிதர்கள். அறிவியல் சாத்தியங்களுக்கு நடுவே தனிப்பட்ட மனிதனின் குறைகளை மறக்கச்செய்யும் சிறு கால விஞ்ஞானங்கள். எல்லாவற்றின் முடிவும் ஒன்றேயாக இருக்கிறது. காலம் எத்தனை சுழல்மூலங்களைக் கொண்டாலும் அழியாமல் மாறாமல் இருக்கிறது. முடிவுகள் சோர்வுறச் செய்பவை. தொடக்கங்கள் நம்பிக்கையை ஊட்டுபவை. நமது திரைப்படங்கள் முதலில் தோல்விகளைத் தந்து இறுதியில் வெற்றியைத் தருகின்றன. இறுதியில் வெற்றியில்லை என்னும் நிஜத்தை முகத்திலறைய அறிபுனைகளைத் தேடி ஓடுகிறேன். அவற்றின் நாயகர்கள் திருத்திவெற்றிபெரும் சிறு சுழல் நிமிடங்கள் உடலை இலகுவாகி உறக்கங்களைப் பரிசளிக்கிறது. நிகர்வாழ்வின் கணங்களில் நம்பிக்கையும் உண்மையும் ஒருசேரத்தருவது இதன் வழியாக ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.

மேடையின் கூற்றுக்கலைஞனின் விழிப்புணர்வை வந்தடைக்கிறேன் என்று தோன்றுகிறது கெளரி. தன் நாடகம் என்றும் தன் அரிதாரம் என்றுமான தன்னுணர்வு. தன் வேடத்தின் மீதான தனக்கான பற்று. அரிதாரம் என அறிந்திருக்கிறவர்களின் நடுவே மன்னனாகவே மாறவேண்டியிருக்கும் கூத்து. நடிப்பவனும் பார்ப்பவனும் அரசனைக் கோமாளியென்று அறிந்திருக்கிறார்கள். அந்தக் கோமாளித்தனத்தை அவர்களும் எதிர்பார்க்கிறார்கள். அந்தக்கோமாளித்தனத்தினை தானும் நடித்திருக்கிறான் மேடையிருப்பவன். இந்தச்சுழல் அணையாப்பெரு நெருப்பென நீண்டு செல்கிறது பாதைகள் எங்கும். தேர்செல்லும் பாதைகள். பலி கொள்ளும் பாதைகள். அழித்து முன்னேறி உருவாகி வரும் தேர்வீதிகள்.

எனக்கும் யாருக்காவது ஆறுதல் சொல்லவேண்டும் போலிருக்கிறது இன்று. எனக்குச் சொல்லப்பட்ட கதைகளை நானும் யாருக்காவது சொல்லவேண்டியிருக்கிறது. எனக்குச் அளிக்கப்பட்ட அன்பினை யாருக்காவது கையளிக்க வேண்டியிருக்கிறது. எனக்கு அளிக்கப்பட்ட கனவினை யாருக்காவது மடைமாற்றிவிட வேண்டியிருக்கிறது. இந்தப்பெருஞ்சங்கிலியின் எனது கண்ணியை எங்காவது இணைத்துக்கொள்ளவேண்டியிருக்கிறது. முந்தைய கண்ணிகளை அறுத்துவிடாமல். முந்தைய சத்தியங்களை சொற்களை முறித்துவிடாமல் இதைத் தொடரச் செய்யவேண்டியிருக்கிறது. மீண்டும் மரணத்தின் சொற்களை பாதையில் காணும்போது என் வேகங்கள் தொடரோட்டங்கள் தடைபடுகின்றன. நின்று பாதையைச் சீர்செய்து பின் செல்லவேண்டியிருக்கிறது. தேர்பாதையில் கீழ்கிடப்பவற்றை பலிகொள்ளும் சக்கரங்கள் கொஞ்சம் மேலெழுந்தவற்றைக் கண்டு தயங்கி நிற்கின்றன. ஆணிவேர் பாய்ந்த பெருமரங்களில் இணைவேர்கள் தேர்களை நிலையழியச் செய்து அசைக்கின்றன. பாதைகளைச் சீர்செய்வதன் பொருட்டு அன்பின் சிறு நீர்த்துளிகளை எங்காவது தெளித்து வேர்களை மண்ணுக்குத் திருப்பி அனுப்பவேண்டியிருக்கிறது. மேலெழுந்த பெருஞ்செடிகளை மண்சிதறாமல் காவியெடுத்து தேர்ப்பாதை விட்டு விலக்கிவைக்கவேண்டியிருக்கிறது. நாடகங்களின் பெருங்கதையாடலின் நடுவே தனியே நிகழ்கின்றன சிறு கதைகள். சிறு பாத்திரங்கள். சிறு வேண்டுதல்கள். சிறு தற்கொலைகள்.

நீங்கா அன்புடன்
நந்து